Νόσος Stargardt’s

Η νόσος Stargardt’s είναι κληρονομική και περιγράφεται ως η πιο συχνή μορφή νεανικής εκφύλισης της ωχράς κηλίδας (πήρε το όνομά της από το Γερμανό οφθαλμίατρο Karl Stargardt, ο οποίος πρώτος αναφέρθηκε το 1901 στη νόσο).

Η νόσος Stargardt’s αναπτύσσεται στις ηλικίες μεταξύ 6 και 20 ετών και χαρακτηρίζεται από απώλεια κεντρικής όρασης, ενώ η περιφερική όραση συνήθως διατηρείται.

Στα συμπτώματα της νόσου συμπεριλαμβάνονται η θολή και παραμορφωμένη όραση, η αδυναμία των ασθενών να διαβάσουν ή να αναγνωρίσουν οικεία πρόσωπα, η δυσκολία να δουν σε συνθήκες χαμηλού φωτισμού και να διακρίνουν χρώματα.

Η ελάττωση της όρασης είναι προοδευτική, από τη στιγμή όμως που η οπτική οξύτητα πέσει κάτω από 5/10 τείνει να ελαττώνεται ταχέως και σταθεροποιείται στο 1/10 εξαιτίας της ατροφικής αλλοίωσης της ωχράς.

Η παρατεταμένη και χωρίς σωστή προστασία έκθεση στον ήλιο είναι ικανή να επιταχύνει την εξέλιξη της νόσου. Είναι αναγκαία η χρήση ειδικών γυαλιών-φίλτρων προστασίας που αυξάνουν τις αντιθέσεις των χρωμάτων και φιλτράρουν την επιβλαβή ακτινοβολία.

Η νόσος Stargardt’s αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά και επιβραδύνεται η εξέλιξή της με βοηθήματα χαμηλής όρασης. Ειδικά γυαλιά χαμηλής όρασης απολύτως εξατομικευμένα για κάθε περίπτωση, αναστέλλουν την καταστροφή των κωνίων που επηρεάζονται από τη νόσο. Η συστηματική χρήση τους – σύμφωνα με τις οδηγίες της εξειδικευμένης στη χαμηλή όραση Οπτομέτρη – βαθμιαία αυξάνει αισθητά την όραση.

Όσο πιο έγκαιρα γίνεται η διάγνωση της νόσου, τόσο ασφαλέστερα και αποδοτικότερα εκπαιδεύεται η εναπομείνασα όραση.